Mitralisklepprolaps wordt vaak behandeld met een openhartoperatie. Maar onlangs verschenen ook de minimaal invasieve percutane transkatheter mitralisklepreparatiemethoden. Het is een veelbelovende therapie voor mitralisklepregurgitatie. Uw team heeft samen met professor Ottavio Alfieri een specifieke percutane methode voor mitralisklepreparatie ontwikkeld. Het heet MitraClip. Wat is MitraClip en hoe gebruikt u MitraClip bij de minimaal invasieve behandeling van mitralisklepprolaps?

Dus in de eerste plaats is een MitraClip ontworpen om de zogenaamde Alfieri-techniek te reproduceren. En vandaag zouden we het moeten hebben over transkatheter edge-to-edge reparatie, of TEER. Dit is de naam die tegenwoordig in de behandelrichtlijnen staat omdat transcatheter edge-to-edge reparatie kan worden uitgevoerd tijdens dezelfde operatie met verschillende technologieën. MitraClip is een methode die tegenwoordig het meest wordt gebruikt. Pascal is een soortgelijk apparaat voor reparatie van de mitralisklep via de katheter, met dezelfde benadering. Het is de benadering van twee blaadjes van de mitralisklep. Eén mitralisklepblad beweegt te veel of te weinig, dus het is ofwel een verzakking, of het is een tethering. Je kunt de twee folders samenvoegen, ze samenvoegen met één apparaat, dat is een clip, een gesp of wat dan ook. Ze proberen de twee klepbladen bij elkaar te brengen. En op deze manier verkrijgt u de coaptatie van mitralisklepbladen. Je forceert de coaptatie op de plaats van de mitralisklepregurgitatie. Dit is het concept van de Alfieri-techniek van mitralisklepreparatie. De Alfieri-techniek heeft een enorm voordeel ten opzichte van alle andere technieken van mitralisklepreparatie. Alfieri's edge-to-edge klepreparatiemethode is zo veelzijdig. Het kan worden gebruikt bij mitralisklepprolaps. Het kan worden gebruikt bij functionele mitralisinsufficiëntie. Het maakt niet uit wat er onder de mitralisklep gebeurt. De klepbladen worden samengevoegd en dit creëert de oplossing.

MitraClip is begin jaren 2000 ontwikkeld. Het werd ontwikkeld tijdens de late jaren 1990. Ze begonnen de evolutie van de ontwikkeling van deze technologie. En het is eigenlijk een klem. Het is een klem die de twee klepbladen aan elkaar klemt. De klem wordt onder fluoroscopische en echocardiografische begeleiding in het lichaam ingebracht. De patiënt zal onder algehele narcose zijn met transoesofageale echocardiografie. Het zal de beelden produceren die we zullen gebruiken voor de implantatie van de MitraClip. We steken het septum over. We komen in het linker atrium. We gaan naar de voorkant van de mitralisklep, we openen de MitraClip-klem.

De MitraClip bestaat in principe uit twee armen, die met dit apparaat worden geopend. Het gaat in de binnenkant van de mitralisklep en klemt de blaadjes vast. De MitraClip is gesloten, de blaadjes worden benaderd en ze worden samengevoegd. Dit alles gebeurt onder fysiologische omstandigheden. En dat is het mooie ervan. Want in vergelijking met een openhartoperatie, waarbij we opereren aan een niet-kloppend hart, kunnen we fantastische dingen doen, maar dan moeten we wel heel slim zijn. We moeten voorspellen hoe deze anatomie zal reageren op kloppende hartaandoeningen. Dus we kunnen het effect van onze interventie pas zien als we het hart sluiten en de patiënt spenen van een cardiopulmonale bypass-machine. In MitraClip gebeurt het allemaal op een kloppend hart, online. Wat je doet is wat je krijgt. Je ziet direct het effect van je actie. En u kunt MitraClip aanpassen aan de toestand van de patiënt en de anatomie van de patiënt. Als het effect je niet bevalt, kun je de MitraClip-klem losmaken en in een andere positie beginnen. En u wordt bij deze beslissingen geleid door de hemodynamische effecten van uw MitraClip-implantatie.

Tot op zekere hoogte is het een vereenvoudiging van chirurgie. Tot op zekere hoogte is het zelfs meer dan een operatie. U weet dat het een zeer hemodynamisch gestuurde interventie is. Dat vereist ook behoorlijk wat ervaring om de juiste beslissingen te nemen tijdens MitraClip transkatheter mitralisklepreparatie.

Ook is er een mogelijkheid om MitraClip te doen. Maar er is nog een andere techniek die percutane annuloplastiek wordt genoemd.Wat zijn de voor- en nadelen van MitraClip en percutane annuloplastiek? Hoe vergelijk je deze technieken en pas je ze toe op de juiste patiënt met mitralisinsufficiëntie?

Dus, annuloplastiek Ik heb een van de instrumenten ontwikkeld om de annulus [van de mitralisklep] te verkleinen. Allereerst is annuloplastiek een chirurgische techniek die wordt uitgevoerd bij elke mitralisklepreparatie bij open chirurgie of minimaal invasieve chirurgie. Het wordt dus heel vaak gedaan. En de reden is dat de annulus, die in principe verbonden is aan de basis van het hart, verwijd wordt aangetroffen bij bijna elke patiënt met mitralisklepregurgitatie.

Om deze reden is er een noodzaak om de afmeting van de mitralisklep annulus te verkleinen omdat er een mismatch is tussen de afmeting van de valvulaire annulus en de afmeting van de klepbladen. De annulus is zo verwijd dat de blaadjes elkaar in het midden niet meer kunnen raken. En dit heeft twee gevolgen. Een gevolg is mitralisklepregurgitatie. Aan de andere kant raken ze elkaar niet aan. De tweede consequentie is dat er veel nadruk komt te liggen op dit verschil. Ook als je meedoet, zeg maar met de MitraClip, kun je daar veel spanning creëren. Uiteindelijk kunt u de klepbladen breken of beschadigen. Dit gebeurt ook bij chirurgie.

Als je een ingreep doet zonder annuloplastiek, blijft de spanning daar. En je kunt een traan krijgen van je reconstructie van de mitralisklep. Om deze reden brengt u door het gebruik van de annuloplastiek de bladen samen, herstelt u een goede balans tussen de grootte van de annulus en de grootte van de mitralisklepbladen. En dan verminder je de stress op het systeem. Dus annuloplastiek zou in principe kunnen worden gedaan bij de meeste patiënten met functionele mitralisinsufficiëntie. Het kan met name in de vroege stadia worden gedaan voordat het ventrikel erg verwijd raakt. Omdat in de vroege mitralisklepregurgitatiefase de mitralisklepbladen nog steeds niet te veel naar beneden in de linker hartkamer worden getrokken. Ik ben nog steeds van mening dat annuloplastiek in de toekomst de belangrijkste oplossing kan worden voor patiënten die in een vroeg stadium van hun ziekte procedures ondergaan. Het andere voordeel van annuloplastiek is dat het een zeer kleine voetafdruk in MitraClip geeft, anders blijft een clip-in-apparaat in het midden van de hartklep. Dit zal een anatomie creëren die andere behandelingsopties zoals mitralisklepvervanging kan voorkomen. Daar hebben we al oplossingen voor, maar dat maakt het in principe moeilijker. Een annuloplastiek is slechts een reductie en normalisatie van de annulus. Dus in principe kun je daarna alles doen. Je kunt een clip plaatsen. U kunt een klepvervanging plaatsen. We hebben al veel gevallen gedaan. Dit zijn dus de voordelen. Het belangrijkste nadeel van annuloplastiek via de katheter is tegenwoordig de complexiteit van de procedure. De beeldvorming is niet ideaal genoeg voor deze procedures. De transkatheter-annuloplastieken zijn nog van de eerste generatie. De tweede generatie is er nog niet. Zodra we de tweede generatie hebben, worden ze waarschijnlijk gebruiksvriendelijker en dus ook veiliger. Op dit moment zijn er vanwege de moeilijkheid van beeldvorming, vanwege de moeilijkheid van de behandeling van transkatheter-annuloplastiek, nog te veel bijwerkingen. We hebben te veel gevallen van kransslagaderletsel. We hebben te veel gevallen van onvoldoende implantatie van het annuloplastie-apparaat. We hebben ook enkele gevallen van suboptimale resultaten. Een transkatheter annuloplastiek is dus nog niet voor elke patiënt de oplossing. En dan is de andere beperking van annuloplastiek vandaag deze. Als een patiënt met spoed naar het ziekenhuis komt en ik moet nu iets doen, kan ik meteen een MitraClip-procedure doen. Ik heb geen preprocedurele planning nodig.

Annuloplastiek voor transkatheters heeft op dit moment een cardiale CT-scan nodig voorafgaand aan de interventie. Dus de beschikbaarheid van annuloplastiek is een andere beperking. Dit is vergelijkbaar voor annuloplastiek en voor mitralisklepvervanging.Maar nogmaals, in de toekomst zal het me niet verbazen als annuloplastiek meer en meer wordt gebruikt in de atriogene vormen. Allereerst zijn er veel patiënten die we normaal gesproken verlaten ventrikel en grote atria. En dit kan zowel in de mitralisklep als in de tricuspidalisklep worden gebruikt. Annuloplastiek kan ook worden gebruikt bij functionele ventriculaire mitralisinsufficiëntie of tricuspidalisregurgitatie bij patiënten in de vroege stadia van mitralisklepprolaps, waarbij de klepbladen niet veel vastzitten.

.