Bestaat multiple sclerose uit verschillende ziekten? Dr. Anton Titov, MD. Wat laten geavanceerde klinische MRI-onderzoeken zien? Je voert klinische MRI-onderzoeken uit in je multiple sclerose-onderzoek. Ik denk dat alle luisteraars van de neurologie zich hiervan terdege bewust zijn. Dr. Paul M. Matthews, MD. In de afgelopen tien jaar zijn er verschillende ontdekkingen gedaan. Het werk op het gebied van multiple sclerose in de Mayo Clinic werd ondersteund door aanvullend werk in Oxford en andere instellingen. Het toonde aan dat een specifiek multiple sclerosesyndroom specifiek geassocieerd was met de aanwezigheid van een antilichaam. Dr. Paul M. Matthews, MD. Dit aspect van het MS-syndroom was heel duidelijk. Antilichaam was gericht tegen Aquaporin 4. Het is een eiwit dat in het serum (bloed) werd aangetroffen. Bovendien werd gevonden dat dit antilichaam tegen Aquaporin 4 verantwoordelijk was voor de oosterse vorm van Neuromyelitis optica. Er is een specifieke oriëntaalse vorm van de Neuromyelitis optica [NMO]. Er is ook de Kaukasische vorm van Neuromyelitis optica. Dit antilichaam levert een verenigende biomarker voor dit syndroom [NMO]. Sindsdien is er veel geleerd. Omdat het ook mogelijk is om diermodellen te maken van Neuromyelitis optica. We begonnen de pathofysiologie van NMO relatief precies te begrijpen. Dr. Paul M. Matthews, MD. Ik denk dat dit het meest prominente succes is voor een op precisiegeneeskunde gebaseerde benadering. Neuromyelitis optica is een subgroep van syndromen. Ze waren allemaal eerder beschouwd als multiple sclerose. Nu is Neuromyelitis optica gedefinieerd als een specifieke ziekte-entiteit. Het wordt nu als heel apart beschouwd. Neuromyelitis optica reageert anders op medicijnen tegen multiple sclerose. NMO heeft een andere prognose. Dr. Anton Titov, MD. Het komt voor bij verschillende patiëntenpopulaties. Laten we eens kijken naar wat er over is van het bredere multiple sclerose-syndroom. Dit is ook duidelijk. De patiënten met verschillende HLA-genotypen zijn vatbaar voor de ernst van multiple sclerose op verschillende niveaus. Het HLA 1501 haplotype is bijvoorbeeld geassocieerd met een meer kwaadaardige progressie van multiple sclerose. We hopen steeds meer andere sterke genetische markers van multiple sclerose te vinden. Dr. Anton Titov, MD. Dit kan ons helpen om patiënten met multiple sclerose te stratificeren. Dan kunnen we beginnen aan de weg naar personalisatie van de behandeling. Dr. Paul M. Matthews, MD. Ten slotte wil ik opmerken dat het pad naar personalisatie van de behandeling van multiple sclerose waarschijnlijk niet eenvoudig is. Precisiemedicamenteuze behandeling van multiple sclerose zal niet afhankelijk zijn van een enkele biomarker. Ik geloof dat de NMO-zaak veel geluk heeft gehad. Maar waarschijnlijk wordt het minder gebruikelijk. Er moet waarschijnlijk rekening worden gehouden met meerdere risicofactoren voor het personaliseren van MS-therapie. Dr. Paul M. Matthews, MD. Er zijn genetische, omgevings- en leefstijlfactoren die multiple sclerose beïnvloeden. We moeten de invloed erkennen van breedtegraad, vitamine D-niveaus, roken en ander risicovol gedrag. Genetische gevoeligheidsfactoren voor multiple sclerose zijn ook belangrijk. Dit alles zal ons helpen om patiënten met multiple sclerose beter te beoordelen bij het eerste bezoek aan de arts. Dan kunnen we beginnen met het verstrekken van informatie aan patiënten over de prognose. Dr. Paul M. Matthews, MD. Ten slotte denk ik dat deze personalisatie aanzienlijk kan worden verbeterd door het gebruik van speciale MRI. MRI-beeldvorming geeft ons een direct beeld van de pathologie terwijl deze evolueert. Klinische onderzoeken met seriële beeldvorming kunnen de snelheid van verandering van T2-laesiebelasting in de hersenen documenteren. MRI stelt ons in staat om de bijbehorende schade te observeren. Schade treedt op bij T2-laesies uitgedrukt in termen van demyelinisatie en axonverlies. MRI meet ook hersenatrofie. Dr. Anton Titov, MD. Al met al geven seriële MRI's ons een idee van de ernst van de pathologie bij multiple sclerose. Ik hoop dat we het zullen gebruiken voor precisiemedicijnen. MRI zal ons leiden naar algoritmen waarmee we patiënten veel nauwkeuriger kunnen stratificeren binnen het eerste jaar van het optreden van multiple sclerose. Dr. Paul M. Matthews, MD.We kunnen patiënten scheiden in patiënten die echt zeer effectieve therapieën nodig hebben. We kunnen ook patiënten met multiple sclerose identificeren. Ze kunnen even goed profiteren van therapieën met de lagere ontstekingsremmende werkzaamheid in de groep in het algemeen. Maar mogelijk kunnen dergelijke medicijnen betere veiligheidsprofielen hebben. Dit is duidelijk een onderdeel van de precisiegeneeskunde. Het is het voorspellende vermogen in de vroege stadia van multiple sclerose om patiënten te stratificeren. Sommige patiënten zouden een agressievere therapie voor multiple sclerose nodig hebben. Dr. Paul M. Matthews, MD. Andere patiënten zullen minder agressieve therapie nodig hebben. Ja, ik denk dat dat waar is. In de precisiegeneeskunde willen we aan een individuele patiënt een betere uitleg hebben wat een waarschijnlijke prognose is. Vervolgens moet de patiënt beslissen wat het beste baten-risicoprofiel is van een behandeling met multiple sclerose. Dr. Anton Titov, MD. Patiënten met multiple sclerose kunnen kiezen uit het brede scala aan medicijnen dat we nu hebben. Omdat we nu in de gelukkige positie zijn. We hebben veel medicijnen tegen multiple sclerose. Ze hebben echt zo'n breed scala aan werkzaamheids- en veiligheidskenmerken.