Wat zijn nieuwe technologieën en chirurgische behandelingsmethoden voor kniebandletsel en meniscusletsel die de klinische praktijk van vandaag veranderen? Wat zijn de nieuwe behandelmethoden waar patiënten met een knieblessure op moeten letten? Het eerste punt is bijvoorbeeld het ligament. Zo leren we dat er gedeeltelijk een biologische achtergrond is voor conservatieve behandelingen, als er geen volledige kniebandruptuur is, dus meestal een gedeeltelijke kniebandruptuur. Dus de beslissing om met het kraakbeentransplantaat te werken om in een beschadigd ligament in te brengen, is een meer klinische beslissing. Dus wat we klinisch nodig hebben, is dat we een stabiele knie reconstrueren. Onafhankelijk van wat de MRI laat zien, als de schade iets meer of minder is. De hamvraag of de knie stabiel genoeg is. Dus als het een stabiele knie is, met enige aantasting van het ligament, raak je die knieblessure niet aan. In de situatie dat een patiënt een onstabiele knie heeft, en u een sporter heeft met een sportactiviteit. Dan moet je een graft maken. Je moet een stabiele knie creëren door een nieuw ligament in te brengen. Om die reden heb je aan het einde van je operatie hopelijk een stabiele situatie in de knie. Om die reden kunnen we een techniek gebruiken die de genezingsreactie wordt genoemd. Dit is dus een arthroscopische techniek die is ontwikkeld door Dr. Richard Steadman. Het idee is dus dat de behandeling geschikt is voor een gedeeltelijke ligamentische ruptuur, die niet volledig onstabiel is. Maar het ligament heeft iets meer laksheid, omdat het gezond is voor de sport. In die situatie kun je zoiets doen als een microfractuur. Dus je doet iets soortgelijks als wij. Om dat te bereiken, maken we enkele boorgaten om bijvoorbeeld cellen in de buurt van het invoegpunt van de ACL te rekruteren. En de uitlopende stamcellen kunnen de beschadigde knieband gedeeltelijk reconstrueren. Al het collageen onder die behandeling heeft de biologie dat de collageenvezels zich terugtrekken tijdens de genezingsfase. Om die reden is er met de technieken een kans om het langwerpige ligament een beetje meer stabiliteit te geven en het een beetje te beschermen. Het kan dus goed genoeg zijn om na de behandeling een stabiele situatie te hebben. De andere behandeling die we aan een ligamentzijde hebben, is een techniek waarbij we het ligament op het inbrengpunt opnieuw fixeren met enkele hechtingen. We voegen een techniek toe waarbij een niet-resorbeerbare hechtdraad parallel komt met de beschermde gehechte ACL. Met die techniek herstellen we de initiële VKB zonder een transplantaat te gebruiken voor het herstellen van het ligament. Deze techniek komt vaker voor en is gebaseerd op enkele goede klinische onderzoeken, waaruit blijkt dat de patiënt meestal terugkeert naar een stabiele knie. Dus om die reden is dit een ligamentbeschermingsbehandeling. In de situatie dat dit niet werkt en het ligament volledig is gescheurd, zonder kans op refixatie, dan moet u de ligamententransplantaat gebruiken. De grafts zijn heel anders. In de geschiedenis in de jaren '60 en '70, gebruikten we meestal als een patellapees genaamd PTB-techniek (patellapees-bot). Op dit moment gebruiken we dat niet omdat het veel schade aan de knieschijf veroorzaakt. En we hebben veel mensen gezien die problemen hebben met de patellapees en met de patella zelf. Om die reden gebruik ik bij sporters momenteel geen patellapeesbot meer. We gebruiken dus een quadricepspees. Dit is een hoogwaardig peesmateriaal dat een hoge belasting toelaat en zeer stabiel is. En het punt is dat we geen symptomen zien in het gebied waar we het transplantaat hebben verwijderd. En daarom is het daar een hele goede techniek voor. Ik vermijd meestal een beetje om hamstringtechnieken te gebruiken omdat de hamstring een actief onderdeel heeft voor sterilisatie van de TBI-hoed. Als je die spier en pezen verwijdert, is deze functie uitgeschakeld. We zien in sommige atletische analysestudies dat onder die omstandigheden tot 20% van de stabilisatiefunctie uitgeschakeld kan zijn. Waar mogelijk vermijd ik dat direct in gevallen waar ik atleten heb met een hoge prestatie-eisen, wat betekent dat voetballers en goed presterende atleten. Voor de meniscus is de situatie best moeilijk.We hebben dus meestal verschillende onderdelen van het hechten. Een goed hechtmateriaal en een goed vermogen om de meniscus te hechten is het belangrijkste punt om de resectie van de gewonde meniscus te voorkomen. Dus als het beschadigde deel van de meniscus wordt weggesneden en je hebt een ontbrekend deel van de meniscus, dan moet je in die situatie de meniscus reconstrueren. Er zijn enkele implantaten op de markt die matrices of scaffolds worden genoemd. Dit is het idee dat je de steiger in het ontbrekende gebied van de meniscus kunt plaatsen, en de cellen van het gewricht overgroeien die steiger en herstellen een zogenaamd kunstmatig kraakbeen van de meniscus. Maar de studies zijn een beetje goed. We hebben niet het beste materiaal dat we daarvoor nodig hebben. In de situatie dat het grootste deel van de meniscus eraf is vanwege resectie. In dat geval doe ik de meniscustransplantatie. Ik doe allograft transplantatie van de hele meniscus. Deze resultaten zijn heel wat beter dan de gedeeltelijke vulling van het defect van de meniscus. Dus ik zie hier heel goed onderzoek. Maar het idee is om meniscustransplantatie in een vroeg stadium te doen, niet in een eindstadium. Dus in het vroege stadium van meniscusbeschadiging kunt u de artrose van het gewricht een beetje voorkomen. Als je te laat komt, kun je ook in die situatie artrose niet helemaal vermijden.