Oudere volwassenen krijgen vaak veel medicijnen voorgeschreven. Als een patiënt vijf of meer medicijnen gebruikt, wordt dit polyfarmacie genoemd. Polyfarmacie leidt tot een verhoogd risico op interacties tussen geneesmiddelen, bijwerkingen en slechte therapietrouw door patiënten. Polyfarmacie leidt tot een toename van het aantal ziekenhuisopnames en ook tot een hoger algemeen sterftecijfer. Er is een Israëlische studie waarin werd gekeken naar patiënten die gemiddeld 82 jaar oud waren. Ze gebruikten gemiddeld acht medicijnen. En toen stopten ze ongeveer vier of vijf medicijnen. En ze ontdekten dat slechts 2% van de oudere patiënten de stopzetting van de medicijnen die werden stopgezet, daadwerkelijk nodig had. Bijna 90% van de patiënten rapporteerde een wereldwijde verbetering van hun gezondheid en welzijn. U leidde een grote Italiaanse studie voor meer dan 10 jaar polyfarmacie bij oudere patiënten. Welke lessen heb je geleerd van het bestuderen van polyfarmacie bij oudere patiënten? Wat zijn de lessen die mensen over de hele wereld kunnen trekken, vooral als het gaat om oudere patiënten en polyfarmacie?

Je hebt alles op een onberispelijke manier uitgelegd. Ik kan er dus weinig aan toevoegen. Dit kan ik misschien nog toevoegen. Waarom komt polyfarmacie zo vaak voor? Waarom schrijven mijn collega's zoveel medicijnen voor? Wat kan er gedaan worden om het systeem te verbeteren? Ook al heeft u het probleem van polyfarmacie, het voorschrijven en de werkzaamheid ervan al aangepakt. Stoppen met polyfarmacie heeft een positief effect op het voortbestaan ​​van alle mensen.

Waarom schrijven artsen zoveel medicijnen voor aan oudere volwassenen? Dit is heel eenvoudig. Polyfarmacie gebeurt omdat oudere mensen bijna onvermijdelijk meerdere ziekten hebben. Als gevolg van meerdere ziekten zien oudere patiënten heel vaak veel verschillende artsen. Elk is een expert op verschillende organen die worden aangetast. Dus oudere patiënten zien een cardioloog, dit is een van de meest voorkomende problemen. Ze zien een longarts voor de longen. Ze kunnen spijsverteringsproblemen hebben, dus zien ze een gastro-enteroloog. En deze artsen hebben de neiging om onafhankelijk het medicijn voor te schrijven dat wordt aanbevolen volgens hun richtlijnen voor een bepaalde ziekte. Een cardioloog ziet bijvoorbeeld een patiënt met hartfalen of hypertensie, twee of meer voorkomende problemen, of een patiënt met hart- en vaatziekten. Een longarts ziet een patiënt voor COPD of astma. Een gastro-enteroloog ziet een patiënt omdat hij problemen heeft met gastritis, misschien vanwege het feit dat ze elk medicijn nemen. Maar hoe dan ook, gastritis kan ook voorkomen bij oudere patiënten. Enzovoort. Ik zou nefrologen, reumatologen, medicijnen voor de behandeling van artritis kunnen noemen. Dat komt heel vaak voor.

Het probleem is dat artsen hun richtlijnen volgen zonder integratie. En niemand doet de integratie. Met andere woorden, oké, de therapeutische indicaties van de cardiologie samenbrengen met andere gebieden. Helaas is dit natuurlijk een van de problemen. Het is alleen in orgel. Niemand ziet de persoon als geheel. Dat is nu een probleem. Daar komt de global doctor tot stand. Wie zijn de wereldwijde artsen? Dat zijn de huisartsen, de internisten (ik ben), en de geriaters. Helaas gebeurt het heel vaak dat mensen naar iemand gaan met de bedoeling om hun meerdere medicijnen te integreren en om te zien wat echt nodig is en wat niet gevaarlijk is. Zoals je al zei, is het probleem dat je heel goed hebt uitgelegd, dat de medicijnen onderling een wisselwerking hebben. Zoals ik al eerder zei, betekent een 'pharmakon' in het Grieks 'gif'. Het betekent ook iets heilzaams, het betekent een 'drug'. Dat is dus een probleem - het gebrek aan integratie, het voorschrijven van de basis van de richtlijnen voor elke afzonderlijke ziekte, zonder rekening te houden met het probleem als geheel.

De artsen die deze integratie zouden moeten doen zijn degenen die ik noemde, de huisarts, de internist en de geriater. Hoewel het mogelijk is dat elke orgaanspecialist zich vooral bewust moet zijn van de problemen die ze kunnen veroorzaken door medicijnen te geven die soms op elkaar inwerken.Het antwoord is het overschrijven van medicijnen die u al noemde. Gerechtelijk voorschrijven betekent het herzien van alle verschillende medicijnen die patiënten nemen. Het betekent uitzoeken wie medicijnen heeft voorgeschreven. Het betekent het evalueren van voorgeschreven medicijnen op basis van kennis die misschien niet zo diep is voor een specifiek orgaan, maar op basis van algemene brede kennis van deze generalistische arts. Met de term 'huisarts' bedoel ik niet iets denigrerends, maar ik bedoel iets positiefs dat zij hebben en de orgaanspecialist niet. Het is onvermijdelijk dat je de neiging hebt om op dat moment te zijn, wanneer je grootste probleem het hart of de longen of het maag-darmkanaal kan zijn. Maar de problemen moeten als een geheel worden gezien.

Deprescriptie is, zoals je eerder al zei, erg belangrijk. Het was aantoonbaar, wat u eerder noemde, het effect van deze klinische studie. Dat blijft zeer nauwkeurig en het is niet nodig om de resultaten ervan te herhalen. U moet de medicijnen goed voorschrijven of op zijn minst beoordelen en de voor- en nadelen van gebruikte medicijnen evalueren. U moet rekening houden met de risico's van interacties tussen geneesmiddelen en de kosten van veel geneesmiddelen en de risico's van niet-naleving. Er kan een situatie zijn waarin u de essentiële medicijnen niet gebruikt. Of je neemt die medicijnen die essentieel zijn, maar je neemt ook medicijnen, zoals een protonpompremmer, alleen maar omdat je misschien zoveel medicijnen gebruikt dat je gastritis krijgt. Er is dus een receptcascade, waarbij de meervoudige voorschriften andere ziekten veroorzaken. En je begrijpt niet dat deze ziekten alleen worden veroorzaakt door de medicijnen die je neemt. Ze zijn niet te wijten aan iets dat vooral oude patiënten treft.

Ik kan je een voorbeeld geven van de actie die we op ons initiatief in 2008 hebben ondernomen. Het is dus nu meer dan tien jaar geleden. We hebben laten zien dat de afdeling interne geneeskunde ons informatieregister van geneesmiddelinteracties gebruikte, en we hebben dit systeem ook direct gratis aan andere artsen geleverd. Artsen kunnen de interactie tussen geneesmiddelen en ook de mate van interactie tussen medicijnen zien. We hebben de resultaten getoond van de artsen die het register hebben gevolgd en hebben deelgenomen aan deze studie genaamd REPOSI (Registro POliterapie SIMI Società Italiana di Medicina Interna). Ze verbeterden (verminderen) het aantal medicijnen dat ze voorschreven. De artsen die regelmatig voorschreven, bleven in heel Italië tegen een gemiddeld tarief voorschrijven. Dus gingen we van gemiddeld zes voorgeschreven medicijnen naar vier medicijnen. Het is goed, maar het kunnen nog minder medicijnen zijn. Maar goed, dit toont aan dat dit register nuttig is. De levering van deze zogenaamde INTERCheck-software, u kunt deze vinden op internet, wordt gratis geleverd door het Mario Negri Institute samen met dit onderzoeksziekenhuis en de Italiaanse Vereniging voor Interne Geneeskunde, het is de sponsor van dit register . Dit gebeurt op vrijwillige basis, daar hebben wij geen geld voor. Het wordt vrijwillig gedaan. Dus we publiceerden niet alleen veel artikelen als bewijs van voorschrijven, maar het meest voor de hand liggende resultaat was het waarschuwen van artsen voor de interacties tussen geneesmiddelen die er toe doen. In dit register hebben we gekeken naar de vermindering van een gemiddeld aantal geneesmiddelen dat door artsen wordt gebruikt. Oké, gemiddeld werd het teruggebracht van zes naar vier medicijnen. We hopen dat we in ieder geval de meer dan 10 medicijnvoorschriften hebben vermeden, dat is zeer frequent. En we zagen ook dat de polyfarmacie, die meer dan 10 medicijnen bevat, minder frequent is geworden.

Dus dit is wat we hebben bereikt. Gelukkig werd het Italiaanse drugsagentschap op de hoogte van onze inspanningen. Volgende week gaan we naar Rome voor een bijeenkomst waarin we deze kwestie van polyfarmacie zullen bespreken. En het is belangrijk dat het ministerie van Volksgezondheid en de IFA, het drugsagentschap, op de hoogte zijn van dit werk. Dit heeft ook gevolgen voor de medicijnkosten. Omdat veel van deze medicijnen worden verspild, zijn ze niet nuttig, ze vertegenwoordigen een kostenpost voor onze National Health Service. Bovendien is er het risico voor de individuele burgers. Dus dat is wat ik je kan vertellen.De beschrijving is het antwoord Er zijn enkele aanwijzingen hoe het moet. U noemde al, u noemde al het resultaat. Zoals ik u al zei, is dit slechts een oefening die hopelijk in andere landen zal worden herhaald. In Spanje denken ze er bijvoorbeeld over na. Het uitschrijven van een studie heeft enige werkzaamheid aangetoond, die al werd aangetoond in de studie die u noemde in Israël. En in Nieuw-Zeeland, waar het voorschrijven ook gebeurt. Er zijn meer artsen die zich meer bewust zijn van dit probleem.

En het probleem is helaas dat er meer kennis zou moeten zijn van polyfarmacie bij orgaanspecialisten. Ze hebben de neiging om door te gaan, alleen kijkend naar het orgel waar ze de leiding over hebben. En nogmaals, dit is iets waar ik misschien een vooroordeel tegen heb, omdat ik een generalistische arts ben die gelooft alles te weten. Maar dit is een probleem. Zie je, een specialist, specialisatie werd erg belangrijk in de jaren '80, of de jaren '70, van de vorige eeuw. Er was zoveel vooruitgang in de medische technologie. En natuurlijk was het erg moeilijk om gelijke tred te houden met de vooruitgang van de technologie, vooral voor de internisten, of de huisartsen, en de geriaters. Maar heel vaak vergeten de specialisten, vooral de jongste mensen die niet voldoende zijn opgeleid in de algemene geneeskunde. Ze hebben de neiging om te veel te focussen op technologie en niet naar de patiënt als geheel te kijken. En dit is waarschijnlijk het probleem. We zijn natuurlijk niet het beste voorbeeld, want ik heb je verteld dat zelfs de Italiaanse Vereniging voor Interne Geneeskunde, toen we met ons register begonnen, veel problemen had. Maar we hebben in ieder geval laten zien dat er een zekere mate van verbetering is. Als je de kwestie van polyfarmacie aanpakt, wijd je je er niet alleen aan. Ik doe het zelf. Ik ben een expert op het gebied van relatief enkelvoudige ziekten, zoals bloedingsstoornissen of trombose. Daarom dacht ik in het laatste deel van mijn carrière dat men door de vergrijzing van de bevolking, misschien mijn leeftijd, geïnteresseerd zou moeten raken in dit probleem van polyfarmacie.

Bedankt. Nee, dat is erg belangrijk, want naarmate de bevolking vergrijst en steeds meer specialisten zich op een bepaald orgaan concentreren, blijft polyfarmacie een zeer groot probleem. Het moet worden aangepakt vanuit het oogpunt van huisartsen, geriaters en internisten, omdat zij degenen zijn die echt aan die hendels kunnen trekken.