Ethiek in de geneeskunde is een groot onderwerp. En weet je, we hebben de diagnose en behandeling al besproken, zelfs endoscopische foetale chirurgie, aangeboren afwijkingen, infecties. Geboorteafwijkingen bij een zich ontwikkelende foetus zijn heel moeilijk nieuws voor ouders, vooral voor een moeder. In uw klinische praktijk voert u dagelijks die moeilijke gesprekken met uw patiënten. Wat zijn de psychologische en ethische aspecten van discussies over foetale chirurgie, aangeboren afwijkingen die u heeft met uw patiënten? Hoe benader je deze gesprekken in je klinische praktijk? Ik zie een van de vele boeken in uw kantoor, De ethiek in verloskunde en gynaecologie. Het is een enorm onderwerp, maar een heel belangrijk onderwerp. Welnu, we zijn geen priesters en we zijn geen filosofen. Wij zijn dokters. Onze eerste plicht is jegens de zwangere vrouw. Als je dat eenmaal hebt gezegd, moet ethiek de wet volgen. Je bent een dokter. Je oefent in een juridische omgeving en je moet je aan de regels houden. Ethiek volgt dus de wet. Als je een filosoof of een priester bent, gaat het vooraf aan de wet. Als je een dokter bent, volg je de wet. Uw ethiek is dus sterk gebaseerd op uw juridische omgeving. In Europa als geheel, en in Frankrijk in het bijzonder, zijn we zeer bevoorrecht omdat de wet de beslissing overlaat aan de medische discussie samen met de zwangere vrouw. Het embryo heeft niets te zeggen en de foetus leeft via zijn moeder. Als je die principes helder hebt, is je werk natuurlijk moeilijk. Het is nooit gemakkelijk om een ​​zwangerschap af te breken. Maar u handelt in ieder geval in overeenstemming met de wet. En in een hechte relatie met de zwangere vrouw. Zij heeft het laatste woord. En dat is, denk ik, heel, heel verstandig. Dus als je een ernstige foetale misvorming hebt, kun je in deze baan volledig schizofreen worden. Omdat sommige vrouwen in dezelfde situatie je zullen vragen om te strijden en te vechten tot de nieuwste limieten in technologie en wat menselijkerwijs mogelijk is. En anderen zullen u vragen de zwangerschap af te breken. Zelfde probleem, zelfde zwangerschapsduur, zelfde profiel. En dat moet je op je nemen. En beide beslissingen maken deel uit van je werk. Je vindt het leuk, en je vindt het niet leuk, je bent vrij om het niet te doen. Maar je kunt je niet verzetten. Mits dit in overeenstemming is met de wet. Het is uw plicht om haar zeer goed te informeren. En om vrouwen zo te informeren dat ze kunnen begrijpen wat je zegt: je dringt je mening niet op. Je probeert door wat je van haar weet door je gesprek, geschiedenis of omgeving. Je probeert haar de opties te laten zien die ofwel het beste voor haar zijn, ofwel de slechtste opties vermijden. Heel vaak wordt het het principe van nut genoemd in de ethiek, waarbij je het ergste vermijdt. Als je iets niet kunt vinden dat goed is, kun je het slechtere vermijden. Hiermee vergroot u uw begrip van uw patiënt en beantwoordt u aan uw verwachting. Maar je eerste plicht is jegens de zwangere vrouw. En dat werkt. Is er een geduldig verhaal dat u zou kunnen bespreken dat een aantal van de onderwerpen en gesprekken van vandaag zou illustreren? Misschien een voorbeeld of een amalgaam van klinische casussen uit uw praktijk? Ik denk dat als je die dilemma's zoekt, sommige heel abrupt en heel schematisch zijn, een ziekte die te genezen is. De ene vrouw zou alsnog om een ​​zwangerschapsafbreking vragen omdat ze geen enkel risico wil nemen, en de andere vrouw wil de zwangerschap toch voortzetten. Bij een ziekte die goed te behandelen is, zoals foetale bloedarmoede, kun je dat tegenkomen. Maar als die mensen de schok van de aankondiging van het probleem moeten verwerken, laat je tijd, en je geeft informatie, je beantwoordt hun vragen. Er is geen reden waarom die mensen dan zouden gaan en ongevoelig zouden zijn. De meeste mensen zijn verstandig en je werkt voor de meeste mensen. Als mensen een psychisch of psychiatrisch probleem hebben, is dat anders, maar dan wordt het een moederlijk probleem, een indicatie dat de zwangerschap mogelijk wel of niet wordt afgebroken, oké? Als je met verstandige mensen te maken hebt, zou je eigenlijk niet zoveel van die verhalen moeten tegenkomen.Maar als de behandeling onzeker is, en ik kies een ander voorbeeld, dat is geen fetoscopie, dat is echogeleide. Zeg, de aorta van de foetus, de aortaklep is ziek. Je hebt kritieke aortastenose. Kritische aortastenose in het begin van de zwangerschap, als dit ernstig is en de doorgang voor het bloed minimaal is, zal de linker hartkamer zich niet ontwikkelen. Het zal hypoplastisch zijn, linkerhart, en de baby wordt geboren met slechts één ventrikel, wat dan leidt tot verschillende operaties en niets is beter dan een remedie. Het is een leven van operaties en een levensverwachting die niet lang of comfortabel is. Dus wanneer u deze diagnose stelt, is de diagnose foetale aortastenose volledig vatbaar voor echografie. De opties zijn: de natuur zijn gang laten gaan, de zwangerschap afbreken of in utero proberen te behandelen. Wat we in utero doen, onder echografie, is dat we de naald in het hart plaatsen, in de linker hartkamer. En we katheteriseren de stenose van de aorta, van de klep. En we blazen een ballon, dezelfde ballonnen die cardiologen gebruiken om kransslagaders te verwijden. Dus je verwijdt de klep. En dan verwijder je de naald. Dus een, deze procedure is riskant. Het risico op overlijden is ongeveer 15%, meteen. Ten tweede, dit is onzeker in de resultaten, want als je erin slaagt de baarmoederhals te verwijden, weet je niet of de verwijding voldoende zal zijn om het bloed door te laten en het ventrikel te laten groeien. U moet dus enkele weken wachten na de procedure. En hiermee kunt u hetzelfde klinische beeld of echografiebeeld, verschillende gesprekken en totaal verschillende opties hebben. Sommige vrouwen zouden zeggen: "Sorry, je vertelde me dat het slagingspercentage 50% was, het risico dat de foetus sterft aan de procedure is 15%. Dus al met al heb ik een gunstig resultaat van 35%". En de baby kan na de geboorte ontsluiting nodig hebben. En we hopen dat dat genoeg zal zijn. Ik neem dat niet. Een andere vrouw zou zeggen, je hebt me verteld dat dit ventrikel al fibrotisch was, dat het risico op overlijden 15% is. En de kans op succes is 10 - 20%. Maar ik wil alles doen wat ik kan voor deze baby. En als de baby daarna sterft, toch? En sommige mensen zouden zeggen: Oh 15% kans op overlijden. Ik doe liever niets. Ook al is de kans dat dit hart als het ware op eigen benen kan staan ​​met twee ventrikels 5%. Dus nogmaals, dit is een baan voor schizofrene mensen. En je hoeft niet te oordelen. Leg het maar uit. Zorg dat mensen alles begrepen hebben en volg gewoon de vrouw; het is haar zwangerschap. En dat is mogelijk haar baby of niet. Kunt u de mensen, uw patiënten, zwangere vrouwen categoriseren die meer kans hebben om deze zeer uiteenlopende, potentieel drie beslissingen te nemen? Zijn er trends? Is er een systeem dat je ziet? Of zou het een complete verrassing kunnen zijn die uit elk type persoon komt? Zijn er patronen die je ziet? Patronen? Ik zou het niet als een patroon omschrijven. Maar als je diep genoeg in hun leven, hun geschiedenis, hun jeugd, hun relatie graaft, kun je de oorsprong van die beslissing vinden. Soms is het makkelijk. Weet je, als je neemt, ik weet het niet, het is weer een karikatuur, maar je hebt een foetus met een gezichtsspleet. En deze vrouw is een model. Waarom is ze model geworden? Wat was de druk op haar? Kan ze omgaan met een foetus met een gezichtsspleet? Waarschijnlijk, in het algemeen. Maar het betekent niet individueel. Maar over het algemeen zal dat voor deze vrouw moeilijker zijn dan voor een vrouw die geen invloed van buitenaf heeft op haar gedrag en uiterlijk, geen druk, en voor wie die baby bijvoorbeeld de laatste kans is om een ​​baby te krijgen. Dat kun je niet, en je kunt geen patroon hebben. Je hebt factoren, altijd ergens, diep genoeg, soms heel, heel gemakkelijk te begrijpen, soms heel diep, die hun beslissing zouden vormen. En dat is de definitie van een mens. Professor Ives Ville, hartelijk dank voor uw tijd en bedankt voor het delen van alle belangrijke informatie, ook meer dan informatie over de ethiek van beslissingen en de moeilijkheden waarmee artsen zoals u elke dag worden geconfronteerd.Maar je helpt zoveel mensen in zeer moeilijke situaties. We hopen in de toekomst contact met je op te nemen voor meer informatie. Dank je! Bedankt.