Je hebt vaak te maken met en bent gespecialiseerd in occlusieve aandoeningen van de halsslagader. Dr. P. Roc Chen, MD. Wat er in zo'n situatie gebeurt, is een opeenhoping van atherosclerotische plaque bij de splitsing van de halsslagader of andere segmenten, en uiteindelijk, op een gegeven moment, beperkt het de normale bloedstroom naar de halsslagader en naar de hersenen, en er is ook een risico dat sommige fragmenten van atherosclerotische plaque scheuren, naar de hersenvaten gaan en een beroerte veroorzaken door in een van de kleine slagaders van de hersenen te blijven. Hoe benader je een occlusieve aandoening van de halsslagader? Wat zijn de nuances van uw praktijk voor dergelijke patiënten? Carotisziekte is waarschijnlijk de best bestudeerde cerebrovasculaire ziekte op het hele gebied van neurochirurgie. En we kennen die open chirurgie, de zogenaamde halsslagader-endarteriëctomie, wat betekent dat wanneer je een plaque in de halsslagader hebt boven een bepaald percentage, meestal zeggend dat voorbij 70% occlusie, asymptomatisch of symptomatisch is. Veel patiënten hadden een recente beroerte of een recente voorbijgaande ischemische aanval, TIA. Patiënten met zelfs 60% carotisstenose zullen baat hebben bij de chirurgische behandeling. Plaque in halsslagader zal breken en enkele fragmenten creëren. Ze breken af ​​en veroorzaken een ischemische beroerte in het distale hersenvat door de slagader te blokkeren. Het is bekend dat chirurgie het risico in twee jaar vermindert, ongeveer 26% van het risico op een beroerte in vergelijking met medische behandeling. Het is duidelijk dat het onderzoek in de jaren 90 is gedaan. Tegenwoordig biedt de endovasculaire techniek - ballonangioplastiek en stenting - echter ook een geweldig resultaat en resultaten op lange termijn, in feite toonden veel klinische onderzoeken één consistent ding aan: de resultaten op lange termijn, open chirurgie en endovasculaire behandeling zijn vrij gelijkaardig. Het recidiefpercentage is vergelijkbaar, ongeveer 5% risico op de lange termijn. Er is nog een beetje meer discussie over Hoe patiënten kiezen voor endovasculaire behandeling versus open chirurgie? Zoals ik al eerder zei, proberen we patiënten individueel te beoordelen. Tegelijkertijd denk ik dat de algemene richtlijn is - op dit moment patiënten met een hoog chirurgisch risico - en dat is nu vrij goed bestudeerd - patiënten met een hoog chirurgisch risico hebben baat bij endovasculaire behandeling, vooral als ze carotis-endarteriëctomie hebben ondergaan en stenose is teruggekeerd aan dezelfde kant, waar eerder werd geopereerd. Als patiënten om wat voor reden dan ook een bestraling in de nek hadden - hadden kanker in de nek een bestraling en ontwikkelden later carotisstenose. Endovasculaire carotisstenting is gunstig voor die patiënten, terwijl chirurgie voor hen veel lastiger is. Als patiënten na de operatie enige zenuwverlamming en stembanddisfunctie hadden, of een slechte hartfunctie hebben, is endovasculaire stenting ook beter. We moeten ervoor zorgen dat deze patiënten lang kunnen overleven, maar tegelijkertijd hebben ze een relatief slechte functie en kunnen ze de verdoving niet noodzakelijkerwijs goed verdragen. Extreem zwaarlijvige patiënten hebben ook baat bij een endovasculaire benadering. Naast deze indicaties werken endovasculaire methoden goed voor tandemlaesies, dat wil zeggen een stenose in de halsslagader en ook een vernauwing in het hersendeel van een vat. In dat scenario kan een open operatie slechts één vernauwing tegelijk verhelpen. Maar als u een endovasculaire procedure uitvoert - stenting en ballonangioplastiek - kunt u ze vaak allebei repareren. Dit zijn dus algemene richtlijnen en perspectief over hoe de behandeling van halsslagaderziekte moet worden benaderd. Maar ik denk wel dat elke individuele patiënt moet worden geanalyseerd, beoordeeld door de chirurg en het multidisciplinaire team om de beste behandelingsoptie voor de patiënt te vinden.